Σαν σήμερα 22/12: Γεννήθηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, “Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο”
Η Ιστορία του Γυναικείου Κινήματος της Μόδας
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, υπήρξε μια αναμφισβήτητη σχέση ανάμεσα στο φεμινισμό και τη μόδα. Καθώς προχωρούσαμε μέσα από το γυναικείο κίνημα, το γυναικείο στυλ εξελίχθηκε. Τα ρούχα και τα χρώματα έγιναν σύμβολα του κινήματος και οι γυναίκες αντάλλαξαν τα περιοριστικά ρούχα με λειτουργικά κομμάτια. Καθώς οι γυναίκες άρχισαν να αναζητούν την απελευθέρωση στη ζωή τους, άρχισαν να την αναζητούν και στο ντύσιμό τους.
Πρώτο κύμα
Πριν από το 1800, οι γυναίκες φορούσαν περιοριστικούς κορσέδες με βαριά οστά και σφιχτά κορδόνια. Ωστόσο, η φεμινίστρια Amelia Bloomer προσπάθησε να αλλάξει τη γυναικεία μόδα με την εφεύρεση των «bloomers». Γνωστό ως το πρώτο γυναικείο παντελόνι, το ρούχο υιοθετήθηκε γρήγορα από φεμινίστριες που αναζητούσαν ανεξαρτησία στη ζωή τους και στην ντουλάπα τους. Καθώς τα bloomers έγιναν σύμβολο του φεμινιστικού κινήματος, αντιμετωπίστηκαν με πολλές αρνητικές αντιδράσεις. Εξαιτίας αυτού, τα bloomers αποσύρθηκαν και ανταλλάχθηκαν ξανά με το παραδοσιακό γυναικείο ντύσιμο.
Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι γυναίκες ενθαρρύνονταν να εργάζονται στα εργοστάσια, αλλά από τη δεκαετία του 1840 αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Στα μέσα της δεκαετίας του 1800, οι γυναίκες φορούσαν ογκώδη, βαριά φορέματα που ήταν δύσκολο να τα βάλουν και να τα βγάλουν. Αλλά καθώς φτάσαμε στο 1900, οι γυναίκες εντάχθηκαν στο εργατικό δυναμικό ως γραμματείς και άρχισαν να συμμετέχουν σε αθλήματα, καθιστώντας αυτά τα φορέματα πλέον ανέφικτα. Τα ασορτί κοστούμια φορέθηκαν για ποδηλασία και ιππασία και πέρασαν στο κίνημα, αποτελώντας τυπική ενδυμασία για τους γυναικείους αγώνες.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ορισμένα χρώματα άρχισαν επίσης να συμβολίζουν το γυναικείο κίνημα. Οι σουφραζέτες χρησιμοποίησαν το λευκό, το μοβ και το πράσινο ως τα χρώματα του κινήματος. Το λευκό συμβόλιζε την αγνότητα και τη θηλυκότητα, ενώ το μωβ και το πράσινο αντιπροσώπευαν την πίστη και την αξιοπρέπεια. Καθώς η ιδέα ότι οι φεμινίστριες ήταν αρρενωπές και αντιαισθητικές κέρδιζε έδαφος, αυτά τα χρώματα και το μήνυμά τους έγιναν ακόμη πιο σημαντικά για το κίνημα των σουφραζετών.
Τη δεκαετία του 1910, τα παντελόνια ενσωματώθηκαν στις γυναικείες γκαρνταρόμπες με πιο σαφή τρόπο, καθώς τα εμπνευσμένα από το χαρέμι παντελόνια της Μέσης Ανατολής του Paul Pioiret μεταφέρθηκαν στη Δύση. Αυτή ήταν η αρχή της ανόδου της «νέας γυναίκας» που έγινε δημοφιλής τη δεκαετία του 1920. Οι γυναίκες αυτές έκοβαν τα μαλλιά τους σε κοντές κοτσίδες και φορούσαν λιγότερο περιοριστικά φορέματα που τελείωναν ακριβώς κάτω από τα γόνατα. Η Coco Chanel εισήγαγε επίσης μια πιο σπορ γυναικεία εμφάνιση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η οποία αναπτύχθηκε περαιτέρω στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι γυναίκες εισήλθαν στο εργατικό δυναμικό.
Δεύτερο κύμα
Καθώς η πολεμική προσπάθεια έληξε το 1945, οι γυναίκες επέστρεψαν στον οικιακό τους ρόλο και στερήθηκαν την ανεξαρτησία που είχαν αποκτήσει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η εξαιρετικά θηλυκή μόδα επανήλθε στη μόδα με τα φορέματα με φερμουάρ και τα εφαρμοστά καλλίγραμμα ρούχα. Αυτή η θηλυκή μόδα έγινε εχθρός του κινήματος εκείνη την εποχή και τα κόκκινα χείλη και τα τακούνια έγιναν σύμβολα καταπίεσης.
Ωστόσο, μόλις φτάσαμε στη δεκαετία του 1960 και του ’70 το θηλυκό ντύσιμο πήρε μια στροφή. Η Mary Quant επινόησε τη μίνι φούστα, η οποία έγινε σύμβολο της σεξουαλικής επανάστασης που πυροδότησε η έλευση του αντισυλληπτικού χαπιού. Τα παντελόνια και οι φούστες αυτές αμφισβήτησαν το κοινωνικά αποδεκτό γυναικείο ντύσιμο και αντανακλούσαν τη νέα ταυτότητα των γυναικών καθώς ξεπερνούσαν τους οικιακούς ρόλους.
Στις δεκαετίες του 1970 και του ’80, το power dressing έγινε δημοφιλές με την είσοδο των γυναικών στο εργατικό δυναμικό. Το νέο στυλ έδωσε στις γυναίκες μια πιο αρρενωπή και επαγγελματική εμφάνιση που αποτελούνταν από ταιριαστές φούστες και σακάκια με παραγεμισμένους ώμους. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρχε επίσης ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο θηλυκό και αρσενικό ντύσιμο. Ορισμένες φεμινίστριες πίστευαν ότι ρούχα όπως τα καλσόν πρόδιδαν το κίνημα, ενώ άλλες έβλεπαν ότι η υιοθέτηση του θηλυκού ντυσίματος προωθούσε την απελευθέρωση. Αυτές οι δύο ιδεολογίες αναμείχθηκαν με το φόρεμα wrap της Diane Von Furstenberg το 1974, το οποίο ήταν δεμένο στη μέση, καθιστώντας το εύκολο να το φορέσει και να το βγάλει κανείς.
Τρίτο κύμα
Το γυναικείο ντύσιμο του τρίτου κύματος αποκλίνει από τα προηγούμενα κινήματα. Οι γυναίκες μπορούν να είναι φεμινίστριες και να υιοθετήσουν τους θηλυκούς τρόπους ντυσίματος και ομορφιάς ή να επιλέξουν να μη συμμετέχουν καθόλου στα θηλυκά στυλ. Οι γυναίκες μπορούν να αποφασίσουν μόνες τους ποια κομμάτια τις κάνουν να αισθάνονται καλύτερα και υπάρχει λιγότερη συζήτηση σχετικά με το τι πρέπει να φορούν οι γυναίκες. Η φεμινιστική μόδα υπερασπίζεται την ιδέα της επιλογής, όπως και το ίδιο το κίνημα.
Διαβάστε επίσης:
