Σαν σήμερα 23/12: Η ” 17 Νοέμβρη” δολοφονεί τον σταθμάρχη της CIA, Ρίτσαρντ Γουέλς.
O «Αυτοκράτορας» Αντριάνο: Η άνοδος, η πτώση, τα προσωπικά προβλήματα
Μερικές φορές η απόσταση ανάμεσα στη δόξα και τις προκλήσεις της ζωής είναι υπερβολικά μικρή.
Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Αντριάνο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα, θεωρήσαμε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στην πολυτάραχη ζωή και καριέρα ενός παίκτη που έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο ποδόσφαιρο.
Πρώτα Χρόνια και Άνοδος
Ο Αντριάνο γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1982 στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Μεγάλωσε σε δύσκολες συνθήκες στη φτωχογειτονιά Βίλα Κρουζέιρο. Από μικρή ηλικία, το ταλέντο του ήταν εμφανές, και σύντομα προσέλκυσε το ενδιαφέρον μεγάλων ομάδων στη Βραζιλία. Το επαγγελματικό του ντεμπούτο έγινε με την Φλαμένγκο, όπου ο Αντριάνο έδειξε τις επιθετικές του ικανότητες και την εκρηκτική του δύναμη.
Καριέρα στην Ίντερ και Παγκόσμια Αναγνώριση
Το 2001, σε ηλικία μόλις 19 ετών, υπέγραψε με την Ίντερ, όπου αμέσως κέρδισε τις εντυπώσεις. Η εκρηκτική του ταχύτητα, η φυσική του δύναμη και η ικανότητά του να σκοράρει από σχεδόν οποιαδήποτε θέση τον ανέδειξαν γρήγορα σε next big thing του ποδοσφαίρου. Επιστρέφοντας στην Ίντερ το 2004 μετά από δανεισμούς σε Φιορεντίνα και Πάρμα, ο Αντριάνο είχε την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Κατά τη διάρκεια των σεζόν 2004-2005, σκόραρε περισσότερα από 40 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, οδηγώντας την Ίντερ σε σημαντικές επιτυχίες. Οι συγκρίσεις με τον Ρονάλντο (το «Φαινόμενο») δίνανε και παίρνανε και υπήρχε η εντύπωση ότι ο Αντριάνο μπορεί και να τον ξεπεράσει.
Ο Αντριάνο είχε αξιοσημείωτη καριέρα και με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας, όπου ήταν αναπόσπαστο μέλος της “Σελεσάο” κατά τη διάρκεια των ετών που αγωνίστηκε.
Μία από τις κορυφαίες στιγμές του με τη Βραζιλία ήταν στο Κόπα Αμέρικα το 2004. Ο Αντριάνο ήταν σε εξαιρετική φόρμα και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 7 γκολ. Η πιο θρυλική του στιγμή ήρθε στον τελικό απέναντι στην Αργεντινή, όταν σκόραρε στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας και ισοφάρισε το σκορ σε 2-2, οδηγώντας τον αγώνα στα πέναλτι. Η Βραζιλία τελικά νίκησε και κατέκτησε το τρόπαιο, ενώ ο Αντριάνο ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης (MVP) του τουρνουά.
Το 2005, ο Αντριάνο πρωταγωνίστησε και πάλι στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Εκεί, έλαμψε με την ικανότητά του να σκοράρει σε κρίσιμα σημεία, οδηγώντας τη Βραζιλία στην κατάκτηση του τίτλου. Στη φάση των ομίλων, μάλιστα, σκόραρε με απίστευτο σουτ απέναντι στην εθνική μας ομάδα, σε έναν αγώνα που η Σελεσάο επικράτησε με 3-0. Στον τελικό απέναντι στην Αργεντινή, σκόραρε δύο φορές, και η Βραζιλία επικράτησε με το εντυπωσιακό 4-1. Ο Αντριάνο βγήκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά με 5 γκολ και κέρδισε το βραβείο του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης.
Η Πτώση και οι Προσωπικές Δυσκολίες
Δυστυχώς, η καριέρα του άρχισε να πέφτει μετά από την απώλεια του πατέρα του το 2004, γεγονός που τον επηρέασε βαθιά. Ο Αντριάνο αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα κατάθλιψης και στράφηκε στο αλκοόλ, επηρεάζοντας έτσι την απόδοσή του στο γήπεδο. Ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι συχνά πήγαινε στις προπονήσεις της ομάδας ξενυχτισμένος και μεθυσμένος. Παρά την προσπάθεια της Ίντερ και την αγάπη των φιλάθλων, ο Αντριάνο δεν μπόρεσε να επανέλθει πλήρως, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από την ομάδα το 2009.
Επιστροφή στη Βραζιλία και Τέλος Καριέρας
Μετά την αποχώρησή του από την Ευρώπη, επέστρεψε στη Βραζιλία, όπου αγωνίστηκε με τις ομάδες Σάο Πάολο, Φλαμένγκο και Κορίνθιανς. Παρά τις αναλαμπές ταλέντου, τα προσωπικά του προβλήματα τον ακολούθησαν, και η καριέρα του σταδιακά οδηγήθηκε σε παρακμή.
Κληρονομιά
Ο Αντριάνο, παρότι δεν αξιοποίησε πλήρως το τεράστιο ταλέντο του, παραμένει μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του βραζιλιάνικου και παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Οι φίλοι της Ίντερ, της Βραζιλίας και όσοι τον έβλεπαν στα γήπεδα θυμούνται τον “Αυτοκράτορα” για το πάθος του και την απαράμιλλη δύναμη που έφερνε στο παιχνίδι.
Ακόμη και σήμερα, ο Αντριάνο αποτελεί μια μυθική φιγούρα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, σύμβολο του πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στη δόξα και τις προκλήσεις της ζωής.